Pas als je het vastgehouden hebt, kun je het loslaten

Een gevoel dat dit niet zomaar een gedachte was, een mooie zin. Nee een diep “aha” moment, dat heel dichtbij en eigen voelt. Alsof je ineens dat puzzelstukje omdraait en het daardoor past in een groter geheel.

Ik vind het erg moeilijk om los te laten, meningen, emoties en patronen. Anderen zeggen het wel eens letterlijk, je vindt het moeilijk om los te laten hé? Klopt! Ik stapel alles op, krop alles op, slot erop en de kust is weer veilig.

Een beschermingsmechanisme?

Voor mij voelt het als een complete gewoonte, soms zelfs als een goede eigenschap zoals het kunnen beheersen van emoties. Ik weet nu dat beheersen iets anders betekent dan wegstoppen..

Ineens begreep ik het; pas als je iets vastgehouden hebt, kun je het loslaten. Totaal omarmen, erkennen, onderzoeken, aandacht geven, niet oordelen, even vasthouden..

Waar ik zo handig in ben geworden is het geloven dat als ik iets weg stop, het er ook niet meer is. Uit het zicht. Ineens herken ik dat gedrag bij een baby. Ken je het? Als je speelgoed verstopt, of zelf onder de tafel duikt. Het baby’tje ziet het niet meer, dus dan bestaat het niet meer. Terwijl je gewoon je hoofd onder de tafel hebt, kiekebooee daar ben ik weer!

Zo gaat het precies met die weggestopte emoties, uit het niets, wanneer het niet uitkomt, wanneer je het niet verwacht, verschijnen ze onder de tafel vandaan..

Kiekebooee

Ik ben er nog hoor! Ik wil aandacht! Nee terug jij, hop, slot erop, opgelost.. Geen leuk spelletje!

Ik ervaar nu dat deze onprettige, ongewenste emoties, ervaringen, patronen, gevoelens etc. het beste kan omarmen. Het wil ook gehoord en gevoelt worden, getroost en niet beoordeeld. Tot dat het ok is, dan kan het worden los gelaten..

Toen ik dit schreef bedacht ik mij dat ik hier eerder een mooie tekst over heb gelezen, het gaat over een herberg die al zijn gasten ontvangt. Klik hier voor het gedicht.