Ijs? Vroeg een van de twee dames, achterin het zaakje op een “wat mot je” toon, toen ik de nieuwe biologische lunchroom binnenstapte. Nee, zei ik koeltjes, wat verontwaardigd over de manier van ontvangst. Ik ben benieuwd naar de lunchkaart, zei ik er achteraan.
Een fijn biologisch tentje dat aandacht schenkt aan het eten, daar ben ik altijd in geïnteresseerd. Misschien wordt het wel mijn nieuwe plekje om te kunnen genieten van vers, echt, puur, met liefde bereid eten. In mijn eigen dorp! Yes! Bovenstaande associatie zit in mijn hoofd;
biologisch = puur, echt, vers eten.
Net zoals de associatie van Rituals met onstpannen en M&M’s met de bioscoop.
Na een blik op de menu kaart, voornamelijk brood, ben ik benieuwd of ze iets kunnen aanbieden wat glutenvrij is, een salade of soep misschien. In de verlaten zaak is er inmiddels maar één persoon waar ik dat aan kan vragen, de “wat mot je” dame. Ze staat met haar rug naar mij toe achter de vitrine. Ze draaide zich pas om toen ik mijn vraag volledig gesteld had. Glutenvrij, voor de koffie of lunch? Voor ik antwoord kon geven gaf ze aan dat ik dan van te voren moet reserveren, dan kan ze wat bestellen. U hoeft niet speciaal wat te bestellen hoor, hoe zit het dan met de gerechten die al op de kaart staan? Met de salades en soepen?
Merkwaardig genoeg liet ze op dat moment vallen dat ze zelf een glutenallergie heeft,
terwijl ze duidelijk niet weet wat ze in huis heeft, wat ze mij kan aanbieden.
Op mijn suggestie mompelde ze wat over soep die bijna op was en liep naar de koeling. Daar kwam ze met een potje soep, een glazen pot dat wel ja, voor de kenners onder ons, de koeling uit. Hardop leest ze de ingrediënten voor, met een pauze bij rijstzetmeel en kijkt me vragend aan. Dat is ok, hielp ik.
Mijn verwachtingen in de horeca met betrekking tot glutenvrij zijn altijd laag, daardoor neem ik zelf al eten mee of ben ik een aantal keer zeer positief verrast.
Dus die lage verwachting is heel handig.
Toch voel ik een sprankeltje hoop dat er in een klein, knus zaakje, eigenaren zijn met een ideaal dat past bij “biologisch”. Maar is dat een weerspiegeling van mijn eigen hoge eisen? Of van een wens om met passie een product te willen neerzetten? Is het zo gewoon geworden dat alles maar bij de groothandel vandaan komt en commercie voorop staat?
Waar is het echte, echt gebleven?
Als laatste redmiddel liet de “wat mot je dame” mij de brochure van de groothandel zien. Kijk, croissantjes, appelflappen, kan ik allemaal glutenvrij bestellen. Ik kon alleen maar denken, dat is behulpzaam bedoeld maar iets bestellen kan ik zelf ook.. hardop uitspreken kon ik dat uit beleefdheid niet. Ik zeg vriendelijk bedankt en vertrek naar de supermarkt om daar verse, maar niet biologische asperges te kopen. Lekker net in het seizoen, genieten van zo iets kleins, puurs en zelf gaan bereiden. Blijkbaar wordt dat gevoel van genieten van puur en vers eten niet altijd door biologische ondernemers gedeeld.
Het blijven echter ondernemers, ze zijn goed in het oppikken van een kans en inspelen op een trend, worden een tussenschakel van een bewerkte maar biologische groothandelaar en tadaaaa, nu moeten klanten tevreden zijn en het geld gaan rollen..
Het zou mij dan ook niets verbazen als meer, echt eten genieters, dat door hebben en dit tentje overslaan.
Nu voel ik me slecht terwijl ik dit schrijf, ik kan ze toch niet zwart maken! Wie ben ik om te oordelen! Ze doen vast hun best! Ik wil niet kwaad over ze spreken! Ja dat doe ik wel, lekker puh. Alleen maar netjes zijn en rekening houden met anderen, ja in basis. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn teleurstelling mag uitspreken.
Dus hierbij; Schoenmaker blijf bij je leest! Ofwel, lunchroom eigenaren, doe iets waar je verstand van hebt en met passie, want anders val je door de mand.
Klik hier om terug te gaan naar de startpagina, of blader voor meer blog’s in het menu.
Wil je op de hoogte blijven van een nieuwe blog? Like dan de Facebook pagina.
