Burn out? Dat is voor zwakken, mietjes, profiteurs, het is niet meetbaar of concreet, dus makkelijk om als excuus te gebruiken.

Zou ik dat werkelijk zeggen? Als iemand zich open stelt, of als ik dat in mijn omgeving zou horen? Nee natuurlijk niet!

Denk ik oprecht verontwaardigd.

Meten met twee maten, dat is wat ik doe.. Want die eerste zin, die zou niet eens in mij opkomen om dat over anderen te denken. Maar waarom dan wel over mijzelf?

Schaamte. Ik voldoe met een burn out niet aan het maatschappelijke, hardwerkende, niet zeurende, belastingbetalende ipv trekkende, ideale-nooit-ziek werknemer; -beeld.
Dus ik heb gefaald. Anderen zullen vast en zeker dat bovenstaande van mij denken, en terecht..

Als een van mijn vriendinnen, kennissen zelfs complete vreemden dat zouden uitspreken, zou ik ze op hun kop willen timmeren tot dat ze realiseren hoe waard ze het zijn om te mogen zijn wie ze zijn. Niet veroordeeld te worden en ze zichzelf niet zo hoeven straffen. Ik zou voor ze op willen komen en vragen wie er zo gek is om die dingen te zeggen.

Die zorg en meeleven voor anderen, voel(t)(de) egoïstisch om naar mijzelf te hebben. Daarom durf ik bijna niet uit te spreken dat ik inmiddels 5 maanden met een burnout thuis zit. Daarnaast is dat toch niet belangrijk genoeg? Ohja en ik wil ook niet zielig doen.

Toen het “officieel” was, vertelde ik het aan de mensen die direct (dagelijks) met mij te maken hadden, maar met een zwaar gevoel alsof ik de Mount Everest beklom en dat zelfs met veel rustpauzes ertussen. Mensen die wel dichtbij stonden, maar die het niet zouden kunnen merken bijvoorbeeld door afstand, vertelde ik het niet. Zo vond ik pas drie maanden later

de moed om het mijn broertje te vertellen.

Nog steeds zijn er veel familieleden, schoonfamilie, vrienden op afstand, andere bekenden, die het niet weten. Ik ben sowieso niet van plan het ter sprake te stellen in de supermarkt of bij een verjaardag. Maar mijn schaamte houd mij tegen om het überhaupt nog een keer te vertellen.

Daarom daag ik mijzelf nu uit mijn situatie volledig te accepteren, mijzelf volledig te accepteren en daarmee met die schaamte af te rekenen. Hallo ik ben Cammy en op het moment ben ik aan het herstellen van een burn-out. Op een AA-meeting achtige toon.

Mijn automatische gedrag zou zijn om te vertellen over een burnout, wat het is, hoe ik het mee maak en waar het vandaan komt. Indirect doe ik dat als een soort van onderbouwing om te bewijzen dat

het geen “aanstelleritisie-ziekte” is.

Ik ben een stap verder, ik hoef het niet te onderbouwen, ik ben niet afhankelijk van wat anderen vinden, ik weet zelf dat het geen aanstelleritisie is. Dat is het punt en mijn leerproces. Ik kom voor mijzelf op, die lelijke oordelen helemaal boven aan, die duw en sla ik weg, wie denken ze wel niet dat ze zijn!

Het taboe is er af, iedereen mag het weten, er vragen over stellen, dan wel liever met een kopje thee dan in de supermarkt.

Zo, deze spook is verjaagd, Ghost Busters..!

Klik hier om terug te gaan naar de startpagina, of blader voor meer blog’s in het menu.